Een moment waar je tijdens je zwangerschap al heel bewust van bent. Je weet de datum dat je weer aan het werk mag op hetzelfde moment als dat je uitgerekende datum wordt vastgesteld.
3 april 2017 leek steeds heel ver weg. Ook toen kleine Fien al geboren was. Maar dan de laatste weken komt het besef steeds meer dat 3 april dichterbij is dan dat het voelt. De kleine gaat vast wennen op het kinderdagverblijf en jij realiseert je dat je straks een hoop tijd minder thuis hebt. Toch had ik heel veel zin om weer te beginnen. Mijn levensmotto is wel een beetje:
ik ben een leukere moeder als ik werk.
Dan vind ik het moeder zijn leuker en makkelijker. En ik blijf actief, want als ik hele weken thuis ben stel in alles uit tot morgen. Nou dan komt er dus niets af. Dus van deze kant diep respect voor de thuisblijfmoeders.
Maar afgelopen maandag was het 3 april en dat was mijn eerste werkdag na mijn verlof. Vroeg opgestaan. De jongste twee naar het kinderdagverblijf gebracht en dat was best lastig. Toen door naar de school de oudste weg brengen.
Daar vandaan door naar mijn werk en wat voelde dat hetzelfde als dat je ergens helemaal voor het eerst begint. Ik heb dus genoten van mijn verlof. Het was goed en gezellig er weer te zijn. Het werk is weer even inkomen maar dat voelde de tweede helft van de week ook al vertrouwder. En straks zit ik er weer helemaal in.
De kleine meid had het begin van de week best wel moeite met wennen aan het kinderdagverblijf. Weinig slapen en weinig eten was het resultaat. Dan wist ze 's avonds niet meer wat ze nu het eerst in moest halen.
Langzaam ging dat steeds beter. En de laatste werkdag had ze haar ritme gevonden op het kinderdagverblijf. We zien de nieuwe week dan ook positief tegemoet.
Het weekend heb ik ingeluid achter de naaimachine en daar rolde het volgende onder vandaan:
